घो मला असला हवा गं बाई

काही सिनेमे नावावरून फ़ुटकळ वाटत असले तरिही ते मस्त असतात. मागे एका रविवारी झी टॉकीजवर "घो मला असला हवा गं बाई" या तद्दन साधारण नावाचा धमाल सिनेमा पाहिला. यावर लिहावं असं मनापासून वाटत होतं, त्याची कारणं दोन.
-एकतर सिनेमा खरोखरच मस्त जमलाय
-जाहिरात तंत्र न जमल्यानं आणि इतर काही कारणानं हा चित्रपट प्रेक्शकांपासून लांब राहिला.
-चित्रपटात कोकणातलं जे छायाचित्रण आहे हे इतकं गोड जमलंय त्यापुढे यश चोप्राचं स्वित्झरलंड फ़िकं पडेल.
-चित्रपटातली नायिका चिकण्या गटात मोडणारी आहे (मराठी नायिकांना ग्लॅमरचा झोत का नाही.) सोनाक्षी सिन्हाला अजून बांधेसूद केलं आणि उंची कमी केली तर जशी दिसेल तशी ही दिसते. मी तरी तिला पहिल्यांदा पाहिलं मला जाम आवडली (फ़क्त याच सिनेमात ती दिसली इतर कुठेच कशी नाही?)

चित्रपटाचं कथानक घडतं कोकणातल्या एका टुमदार आणि अत्यंत सुंदर रेखिव गावात. या गावात एका सधन म्हणजे कोकणातल्या साधारण गावात जितका सधनपणा दिसेल त्याप्रमाणे सधन असलेल्या घरात आपली नायिका (राधिका आपटे) रहाते. कामसू, सुंदर, स्पष्टवक्ती, रोखठोक (अगावू नाही) आणि साधी अशी नायिका वडिलांची (रविंद्र मंकणी)लाडकी आहे. हिचं जवळच्याच गावातल्या एका घरातल्या मुलाशी (निखिल रत्नपारखी), जो मुंबईत नोकरी करतो, लग्न ठरलेलं आहे. हिला नवरा कसा डॅशिंग हवा असतो शिवाय लग्न होण्यापूर्वी त्याला बघायचं असतं आणि स्वत:च्या पसंतिनं लग्न करायचं असतं. वडील अर्थातच याला तयार नसतात आणि तिदेखिल त्यांच्या शब्दाबाहेर नाही. एक दिवस मुंबईकर नवरदेव नावेतून गावातल्या धक्क्यावर उतरतात आणि ते ध्यान बघून नायिका हिरमुसली होते. मुंबईकर नवरदेव मुलिला बघितल्याशिवाय लग्न करणार नाही असा हट्ट करतात शिवाय तिला भेटण्याची इच्छा व्यक्त करतात. मध्यस्थाकरवी मुलिच्या घरी निरोप जातो की मुलाला मुलिला भेटायचं आहे. जागा आणि वेळ निश्चित होते. नवरदेव खुष होतात. प्रत्यक्षात मुलगी एकटी येत नाही तर जवळपास निम्मा गाव तिच्यासोबत असतो. (हा प्रसंग अगदी लव्हली जमलाय). नवरदेवाच्या रोमॅंटिक भेटिच्या स्वप्नाचा अगदी चुराडा होतो. हिच भेट पुढे लग्नाच्या "व्यावहारिक बोलण्यात" रूपांतरीत होते. नवरदेवाची आई (रिमा लागु) टिपिकल सासू आहे. ठोकून ठोकून मागण्या तर करतेच शिवाय मुलगी मुंबईला जाणार नाही तर शेतीभातीच्या कामात मदत करायला गावातच राहिल असंही ठणकावून सांगते. मुलिच्या घरचे वैतागतात पण करतात काय लग्नाचा बोभाटा आधिच झालेला असतो. शिवाय लग्नकार्य म्हणजे असं कमी जास्त असणारच हे समजून पुढच्या तयारीला लागतात. मुलगी मात्र मनातून नाराज होते. याच गावात साऊंडसिस्टिम पुरवण्याचं काम करणारा एक मुलगा असतो (ओमकार गोवर्धन) त्याच्याशी हिची आंखमिचोली सुरू होते. तो आधिपासूनच हिच्यावर लट्टू असतोच. हिच्या लग्नाचं लाईटिंग करण्याचं आणि साऊंडसिस्टिम लावण्याचं कंत्राटही यालाच मिळतं. ही पठ्ठी त्याला सरळच विचारते "करशिल का माझ्याशी लग्न"? तोही तयारिचा आहे. तो तिला सरळ सांगतो "तुझा बाप लावून द्यायला तयार असेल तर करतो की". ही नानाप्र्कारानं त्याला तयार करायला बघते. मात्र तो त्याच्या मर्यादा जाणून तिला प्रतिसाद देत नाही. हिची आज्जी मात्र तिच्या कानात सांगते की मनात असेल त्याच्याशिच लग्न कर काही झालं आणि काही करावं लागलं तरी. झालं, हिला ग्रीन सिग्नलच मिळतो. मात्र या सगळ्या गोंधळात तिचं लग्न लागतंही. सासरी येते आणि माप ओलांडायच्या आतच अंगात "बाहेरचं वारं" शिरल्यासारखं करायला लागते. सासू, नवरा सगळे घाबरतात. गुरूजी सांगतात अशा स्थितीत "गर्भाधान विधी" करू नका. तिला बरी होण्यासाठी माहेरी पाठवतात. माहेरचे काळजीत आणि ही खुष. पुढेही अशाच युक्त्या ती योजत रहाते. अखेरीस एक "गळ" असा लागतो की त्या एकाच गळात हिची नवरा, खाष्ट सासू यांच्यापासून सुटका होते आणि तिला हवा असलेला "घो" एकदाचा तिला सगळ्यांच्या संमतिनं मिळतो. हे सगळं राजीखुषीनं घडतं कोणाला संशयही येत नाही की हिचा सगळा कारभार आहे. मात्र हे सगळं घडून येण्यासाठी ती जे करते ते चित्रपटातच पहायला मजा आहे. असं नुसतं वाचून त्यातली गंमत अनुभवता येणार नाही.

सिनेमा चांगला असण्यासाठी जे जे लागतं ते सगळं यात आहे. सुंदर नायिका, देखणा नायक (त्यांनी भुमिकेचं घेतलेलं बेअरिंग), इतर सगळे कलाकार,(रविंद्र मंकणी, नीना कुलकर्णी, रिमा लागू, ज्योती सुभाष, डॊ. मोहन आगाशे, श्रीराम रानडे, शर्वरी लोहकरे) इतके मस्त भुमिकेत आहेत की ती प्रामाणिकपणानं गाववाले वाटतात.
सिनेमाचं संगीतही फ़ुल टू आहे. कोकणदर्शन हे सिनेमातलं एक महत्वाचं पात्र असल्याप्र्माणे आहे. चित्रिकरण तर केवळ अप्रतिम. दुसरा शब्द नाही. बांधिव कथा-पटकथा आहे. मांडणी सुबक आहे उगाच फ़ाफ़टपसारा नाही.