सैराट झालं जी

हा सिनेमा कसा आहे कसा नाही आणि बरंच काही....सगळं अगदी नको इतकं बोलून झालंय. अनेकांनी सैराट दहा वेळा पंचवीसवेळाही पाहिलाय. मला त्यांच्या सहनशक्तीबद्दल आदरच आहे तरिही मी अनेक आठवडे हा चित्रपट पाहिलाच नव्हता त्यामुळे माझ्याकडे मात्र काय विचित्र आहेस असं बघायचे सगळे. परवा एकदाचा पाहिला. आणि खरं अगदी मनापासून सांगायचं तर मला हा सिनेमा ठीक ठीक वाटला. म्हणजे मराठी चित्रपटांच्या तुलनेत उजवा आणि हिंदीच्या तुलनेत आणखि एक प्रेमकथा इतका बरा. सैराटची सोशलमिडिया झिंग बघता मी असं काही म्हणणं धाडस किंवा वेडेपणा होणार हे माहित आहे तरिही मला तरी मनापासून असंच वाटलं. म्हणजे यातले विनोद असोत की संवेदनशिल प्रसंग सोशल मिडियावर मला सगळंच जरा ओव्हररेटेड वाटलं. एकूणच जरा बटबटीतपणाकडे कललेलं. टिपिकल दक्षिणी छापाचे सिनेमे असतात नां तसं. इमोशन्स, नायिकेचं उफ़ाड्याचं दिसणं असो की नाच गाणी सगळंच जरा जास्तच.
कथा आणि मांडणी हा पूर्णपणे लेखक- दिग्दर्शकाचा निर्णय असतो त्यामुळे हे असं का ? तसं का नाही? वगैरेला काही अर्थ नाही. तरिही वास्तवाच्या जवळ जायच्या मोहापायी कथा वळणं घेत असतानाही त्यात तद्दन फ़िल्मीपणा डोकावत रहातोच. कदाचित हा इतका विचार या सिनेमासाठी केलाही नसता पण एकूण भारावल्या गेलेल्या जनतेमुळे इतका विचार करावासा वाटला. आपल्याला हा का भिडला नाही. अगदी आलाय मोठा साबण लावून वर बाकीचे आडवे तिडवे हसत असताना आपल्या चेहर्‍यावर फ़क्त एक हसू येऊन गेलं. हे असं का झालं असावं याचा विचार करता करता मनात आलं ते या ब्लॉगमधे लिहिलंय त्यामुळे हे अर्थातच वैयक्तिक मत आहे.
सगळ्यात महत्वाचं मला जाणवलं ते म्हणजे यातलं प्रेम हे शाररिक आकर्षणातून (नायक नायिकेचं वय गृहित धरून) सुरू होतं. थेटपणानं नाही दाखवलं तरी ते सूचवल्यासारखं अनेक ठिकाणी वाटतं. या चित्रपटानं संवेदनशिल विषय हुशारीनं हाताळलाय वगैरे आरती ओवाळलेल्यांनी ओलेत्या अर्चीकडं दूर्लक्ष केलंय. विहिरीत परशा उडी मारून वर जाताना अर्चीला ज्या ऎन्गलनं कॅमेरा न्याहळतो ती परशाची नजर समजायची का? म्हणून ती हुशारी वगैरे इथं व्यावसायिकच ठरतं. दुसरं महत्वाचं म्हणजे चित्रपटाची चर्चा होत राहिल अशा पध्दतीनं केलेलं मार्केटिंग.
जाता जाता यानिमित्तानं आठवलं म्हणून अवांतर- जर्नलिझमच्या दुसर्‍या वर्षाला असताना एफ़टीआयची एक कार्यशाळा झाली होती . विषय होता- एक्सप्लोयटेशन ऑफ़ वुमेन इन इंडियन सिनेमा. यात अनेक मुद्द्यांवर चर्चा झाली होती पैकी एक होता चित्रपटातल्या गाण्यांचे शब्द आणि गाणी चित्रीत करताना लावले जाणारे कॅमेरा ऍन्गल. ओलेत्या अर्चीला पाहून त्या चर्चेची आठवण आली.  असो.
बाकी अजय अतुल चं संगित हे या चित्रपटाचं इंजिन आहे. त्याची झिंग चित्रपटापेक्षा किंचित जास्तच आहे. आणि अजय अतुल त्यांचं काम नेहमीच चोख करतात. असो. तर कोणाला काहीही वाटो मला हा एक बरा चित्रपट वाटला. म्हणजे मराठी चित्रपटांच्या इतिहासात माहेरच्या साडीचा जसा सर्वात जास्त कमाई करणारा असा उल्लेख आहे तसा आणि तितपतच उल्लेख करता यावा असा. बाकी आशय विषय मांडणी आणखि दहा वर्षांनी इतकी भिडेल का ही शंकाच आहे. जसा सिंहासन असो की उंबरठा आजही हे चित्रपट खिळवून ठेवतात. त्यांचं मराठी सिनेमांच्या प्रवासात उल्लेखनिय स्थान आहे अगदी त्यांनी कोटीच्या कोटी कमावले नसले तरिही. त्या तुलनेत सैराट हे एक मार्केटिंगच्या कौशल्यानं खपवलेलं उत्तम उत्पादन आहे.